വിരൽ തുമ്പില് ഞാന്നു കിടക്കുന്നു കാലം
വിളർ ച്ച ബാധിച്ചൊരമ്മയ്ക്ക് ഭാരമായ്.
തളര്ന്ന മെയ്യിലൂന്നി മുറിയ്ക്കപ്പുറത്തുള്ളോരിടിഞ്ഞ
വാതില്പടിയിലൂടിറങ്ങുന്നു സന്ധ്യ.
ഇരുളുമാകാശത്തില് മെല്ലെവിരിയുന്നു ചന്ദ്രിക
തപോവാസമുപേക്ഷിച്ചാഴിയിൽ
ആത്മസ്നാനം ചെയ്തു രസിക്കുന്ന ദിനകരന്.
ചിറകടിനാദമായ് ഉയരുന്ന പറവതന് വിഷാദം.
അന്തി ദീപത്തിനായ് കല്വിളക്കില്
ഇണചേര്ന്നു നില്ക്കും തിരിതന് ആത്മാഹൂതി
എരിഞ്ഞടങ്ങുന്ന ചിതയില് മൌനമായ്
ഉടഞ്ഞു പൊട്ടുന്ന നെഞ്ചകം.
കർ മ്മ ത്തിന്നടിയേററു ബലിക്കല്ലില്
വീണു പിടഞ്ഞു ചാകുന്ന പുത്രന്റെ ശോണീതം
ഹോ..! ഇനിയുമെത്ര സന്ധ്യകള് ബാക്കി
ഈ മിഴികള് തുയിലു കൂടുവാന്.
...... ....... വിശ്വം.